Owczarek Podhalański

Sara.dierra

Leżymy rozmawiamy płaczemy wspominamy analizujemy. Tz mówi że jakby mu ktoś część siebie wyrwał. Młody wielki silny pies - opowiada o nim pociąga nosem - mówi że już nigdy nie chce żadnego zwierzaka ze za bardzo się przywiązuje że zaniedbał pierwsze objawy że nie ma na świecie drugiego tak mądrego wiernego wyjątkowego cudownego . Oboje mamy ściśnięte żołądki gardła mózgi - i jak normalnie żyć bez niego?

Maya

Nie mam slow .....

mgog

Trudno złapać oddech ...

S&R

Alassea

Sara.dierra [link widoczny dla zalogowanych]

mojamisia

Sara- płacz ,to nie wstyd płakać po przyjacielu ...
łzy pomagają ,wiem bo też płakałam - dzisiaj po Robisiu i po moich suniach też bo przypomniałam sobie jak to boli Sad

mc_mother

Tak mi Was żal Sad

Pamiętam jak to boli.
Najgorsza jest bezsilność i świadomość, że już nie da się cofnąć czasu...
Też płakałam dziś razem z Wami wspominając jak martwiliśmy się o jego los, że taki maluch sam w lesie mieszka.... jak Arek jechał po Robina przez pół Polski, jak Pani, która go dokarmiała rzucała mu schabowe z obiadu by go zwabić...

Wy macie swoje wspomnienia i one zostaną z Wami na zawsze... Nie obwiniajcie się i nie doszukujcie swojej winy- tak po prostu pewnie miało być...
Tak bardzo mi przykro Crying or Very sad

budgie

!!!!!

whisky13

Niestety znam to uczucie,gdy odchodzi od nas kochany zwierzak .Też mówiłam ,że już żadnego psa nie będzie - toż to kolejny członek rodziny ,człowiek się przyzwyczaja ,kocha , czasami psioczy na niego że coś zrobił ,by za chwilę przytulić się do niego.Takie jest życie.Po naszym pierwszym psie,który żył 12 lat , był następny -też przeżył tylko 12 lat -za każdym razem mówilam nie biorę ,nie kupuję następnego,ale nasz dom bez psa wydawałby się pusty.Tz po odejściu psa wieczorami wychodził na spacer jakby z psem , ale bez niego.A teraz są 3 psy ,jeden już też w sile wieku i dwa młodsze w tym adoptowana podhalanka.Myślę ,że potrzeba wam czasu ,ale też wiem ,ze to jest trudne. Współczuję wam.Wspomnienia po Robisiu pozostaną.

Maya

Saro stale mysle, o Robinie. Tym bardziej, ze wierzylam w to, ze sie uda...

Sara.dierra

wspomnienia jak był mały i jak niszczył, jak podwórko wyglądało jak po wybuchu trzeciej wojny światowej, jak, wykopywał spod ziemi rurki z wodą, jak gryzł w strzępy koce, poduszki, jak bałam się wieszać pranie i zostawiać je samo z robinem, jak pogryzł wszystkie drzewka jak bóbr, a wyrósł z niego prawdziwy, dostojny, mądry, cudowny, opiekuńczy pies, - tz na mokro zbierał włosy robinowe z dywanu, a teraz mówi, że mu tej sierści brakuje, że miejsce pod ławą przy kanapie puste gdzie kładł się obok tz-a.
zastanawiałam się, czy to jego dostojność, grzeczność, to był efekt wykastrowania psa, czy po prostu dojrzenia/dorośnięcia?

mojamisia

Saro,jeszcze długo te wspomnienia będą bolały i wywoływały łzy Sad

a potem przyjdzie moment ,że zaczniecie wspominać z nostalgią ,rozczuleniem i...uśmiechem.
Mnie najbardziej brakowało wieczornego chrapania i ciągłego potykania się o zwierza ,który zawsze gdzieś się plątał pod nogami albo leżał w najmniej spodziewanym miejscu.

Maya

Mysle, ze lepiej jest patrzec z perspektywy, ze dajemy im dobre i szczesliwe chwile, a one sie za to odwdzieczaja miloscia, cieplem i wiernoscia, ale tak jak wszystko maja swoj poczatek i koniec. Zycie jest ciagiem zmian i nie da sie zatrzymac przeplywu czasu. Dobrze jest miec wiare, ze to co nastapi bedzie lepsze niz to co przeszlo, ze uczymy sie na wlasnych bledach i stale poprawiamy swoje postepowanie.

Jesi

To prawda, co piszecie.
Wszystko dzieje się po coś.
Nam ludziom smutno, nam żal i tęskno po stracie psiaka...
Ale trzeba też mieć poczucie i pamiętać o tym,
że przeżyliśmy razem fantastyczne chwile - a on był szczęśliwy do końca,
żyjąc i kochając nas z wzajemnością , czując naszą troskę i miłość Smile

Alf

Przykro mi.
Przynajmniej miał dobre życie.

Maya

Przyszlam zajrzec do Robina, jestem ciekawa czy Sara zaglada na forum...

mkrusz

Kiedyś, może jeszcze nie teraz otworzysz album rodzinny ze zdjęciami i zobaczysz Robina. Już nie będziesz płakać. Uśmiechniesz się. Pomyślisz, że miałaś szczęście być częścią jego krótkiego życia. Uśmiechniesz się, przypominając sobie te dziury w ogródku, zniszczenia jakich dokonał, te białe futerko. I znów zatęsknisz za "białym" dywanem, wyrwanymi kwiatkami, kłaczkami w zupie.
Mi zajęło to pięć lat. Po odejściu mojej ONki jeszcze dwa lata biegłam do drzwi wejściowych po powrocie do domu, żeby szybko je otworzyć, bo ona czeka. Teraz znajduję zdjęcie i się uśmiecham. Była cudowna i miałam szczęście żyć razem z nią.
Z powodu tej tęsknoty chyba świadomie szukałam innego psa, który jej by mi nie przypominał. Padło na POPy i chyba tak już zostanie. Mam dwa.

Marcin

Podhalany to bardzo mądre psy. Podejdź do tego z dobrej strony. Miałaś Podhalana którego kochałaś i on miał bardzo szczęśliwe życie. Nic na to nie poradzimy że są kleszcze, rak, czy też głupi kierowca na drodze. Jedno jest pewne i tak ci doradzi każdy psycholog: niech ta śmierć nie pójdzie na marne, niech Wasze doświadczenie nie pójdzie na marne! Jak najszybciej postarajcie się adoptować i pomóc następnemu Podhalanowi bo chęć pomocy macie we krwi. Jesteście wspaniałymi ludźmi o wielkich sercach a teraz takich jest bardzo mało. Czas opłakiwania jest bardzo potrzebny bo oczyszcza ale radzę szybko pomóc innemu nieszczęśliwemu pieskowi. Robin na pewno by tego od Was oczekiwał.

Maya

Robin to juz 3 lata ...

Sara.dierra